27/01/2014
ότι γράφω αλήθειες
ότι γράφω ζωή
και δεν είναι ιστορίες
απ΄ του μυαλού τη φυγή.
Μου λένε,
θέλουν να με γνωρίσουν
μα δεν ξέρουν αυτά,
που 'χω σκορπισμένα
στου κήπου μου την καρδιά.
Μου λένε
μισόλογα για 'σένα,
ότι σκέφτεσαι απλά
ότι είσαι ρεμάλι,
ότι παίρνεις πολλά...
Ότι είσαι μπλεγμένη
με του χόρτου το φως
που σου δείχνει το δρόμο
ξεφεύγεις, άλλα πως;
Βυθισμένη στην τρέλα
μιας γλυκιάς επαφής
που οδηγάει στην νύχτα,
του κορμιού της ψυχής.
Μου λένε
ότι σου 'πα να φύγεις,
δεν ήθελα να σε δω
το ξημέρωμα στημένη,
σ' ένα πάρκο φτωχό
να πουλάς το κορμί σου
αυτό που τόσο ποθώ.
Μου λενε
πως έβαλες στα όνειρα σου
μια μεγάλη φωτιά
που μυρίζει απ' το χόρτο
κάθε ματωμένη νυχτιά.
Έτσι αγγίζω με σκέψεις
τη μορφή σου εδώ,
στου δωματίου το κρεβάτι
που 'ναι τόσο σκοτεινό
λες και θέλει να κρύψει
της γραφής το κενό,
αφού δεν είχα κουράγιο
να σε προστατεύω εγώ.
Μου λένε,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου