Ο ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ ΤΗΣ ΦΩΤΕΙΝΗΣ

                                                                      31/05/2014

Καίνε τα μάτια 

σε μια δύση του μυαλού 

όταν στα χέρια 

του αγγέλου η φωτιά σου 

είναι χαρά μου έτοιμη να καεί 

η παιδική ανεμελιά 

κι η καρδιά σου. 

Αυτή τη δύναμη 

που καίει τα σωθικά 

του παραδείσου ή της κόλασης 

τα βράδια

εσύ μπορείς να μας την φέρεις 

τόσο κοντά.

Tρομακτικά απίθανη

η σκέψη σου, oi λέξεις σου 

στα χρώματα τα χάδια. 

όταν κοιμάσαι αφού το κορμί 

έχει βιαστεί, 

έχει χαρεί όλα του έρωτα τα πάθη 

εσύ χάνεσαι μάλλον σ' άλλη γη 

εκεί που άγγελοι κι αρχάγγελοι 

κάνουν τα ίδια λάθη. 

Μόνο απ' την κόλαση 

θα 'χες τέτοιο φως ,

τέτοια εικόνα 

από αρχάγγελο κλεμμένη

μόνο από 'κεί που ζούνε οι Θεοί 

σ' ένα παράδεισο μικρή μου Φωτεινή. 

Νεράϊδες σκόρπιες 

και γοργόνες όπως εσύ 

ημίθεες νομίζω 

πως γεννιούνται στο Αιγαίο χαμένες

και μας προσφέρουν μιαν άλλη ζωή

μ' αγγέλους πάθους

από μύθους κρυφά βγαλμένες.

Καίνε τα μάτια 

σε μια δύση του μυαλού 

όταν στα χέρια 

του αγγέλου η φωτιά σου

είναι χαρά μου έτοιμη να καεί 

η παιδική ανεμελιά

κι η καρδιά σου …

                                      Σωτήρης  Σπηλιώτης 

                                                       εργο    ΦΩΤΕΙΝΗ ΚΑΡΑΒΟΥ 

ΤΑ ΠΑΛΑΤΙΑ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ

                                                                          30/05/2014


Θα σου χαρίσω 

της βροχής όλα τα παλάτια 

καθώς τα σύννεφα 

αγκαλιάζουν τα βουνά

και κλαίνε σιωπηλά 

για της καρδίας σου τα γινάτια, 

για μιαν αγάπη που κρυώνει και πονά. 

Με το χαμόγελο που 'χεις 

δεν δίνεις καμία σημασία 

σ' αυτά που έλεγες για χρόνια

απ' την καρδιά

ξεχνάς και δεν πονάς για μένα 

απλά ζητάς κι άλλα

σαν την βροχή πάνω στα κεραμίδια

ερωτευμένη  μες σε ζάλη 

με κρυφά πάθη τριγυρνάς.  

Θολά τα τζάμια απ' τα δάκρυα 

κοιτάζω μες το ξημέρωμα 

στην απέναντι πλαγιά

καθώς τα σύννεφα με τα μάτια αγκαλιάζω

και μια σκέψη  

πως είσαι εκεί μέσα κι έρχεσαι 

μου λυγίζει του μυαλού μου την φωτιά. 

Μην κλαις μόνη,

αν  σ' αγκαλιάσω θα σου χαρίσω 

πάλι όλα τις βροχής τα γινάτια

που σ΄ υποσχέθηκα τα βράδια σιωπηλά 

όταν τα χέρια μου αγκάλιαζαν εσένα 

και 'σύ με δρόσιζες μου 

πότιζες την ψυχή με έρωτα. 

Θα σου χαρίσω

της βροχής όλα τα παλάτια...

                               Σωτήρης   Σπηλιώτης

                                                           εργο   ΛΙΝΑ ΔΕΛΗΟΛΑΝΗ

ΑΣΗΜΕΝΙΑ ΚΑΡΔΙΑ

                                                                            28/5/2014

Αν ξαφνικά με ρωτάς 

τι είναι έρωτας 

θα σου πω

άνοιξε τα μάτια να δω μέσα εγώ 

εκεί βαθιά στην ασημένια καρδιά 

αγαπάς, αγαπάς, αγαπάς .

Αν δεν αντέχεις τον χρόνο να περνά 

τρέχεις να τα προλάβεις όλα 

και το μυαλό σου σταματά

αν η καρδιά σου χτυπά

όταν θυμάσαι αυτόν 

τότε αυτό σημαίνει,

σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ.

Είμαι σίγουρος εγώ 

αν η εικόνα του 
είναι συνέχεια στο μυαλό 

σκύβεις τα βλέφαρα

όταν λες σ' αγαπώ,

τότε αυτό είναι έρωτας

είμαι σίγουρος εγώ.

Αν τα λουλούδια 

είναι όλα ροζ και χρυσά ,

αν τα αστέρια για 'σένα

είναι ακόμη πιο ψηλά, 

αν το φεγγάρι την νύχτα

τον ήλιο φιλά

τότε είναι έρωτας, έρωτας, έρωτας

μες την δική σου καρδιά. 
Αν όλη η φύση σου μιλά  μαγικά 

και δεν έχεις παρά μόνο

μια μεγάλη αγκαλιά

αγκάλιασε τον και φίλα τον

όπως μόνο εσύ ξέρεις γλυκά

γιατί είναι έρωτας, έρωτας, έρωτας 

σ'  ασημένια καρδιά .
                                          Σωτήρης  Σπηλιώτης

                                                εργο  ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΑΝΝΙΝΟΣ

ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ

                                                                           25/05/2014

Εμείς που περιμένουμε

το χρόνο

εμείς σε μια στάση όλοι μαζί

σκυμμένα τα κεφαλιά αυτή την εποχή 

σκυμμένες κι οι ψυχές στην εξαθλίωση.

Χαμογελάμε σε μια σκέψη μια στιγμή

εμείς οι άποροι εμείς οι φτωχοί 

ελάτε όλοι μαζί ελάτε όλοι μαζί

σ' ένα καινούριο δρόμο. 

Απλώστε την καρδιά 

υψώστε την ματιά

κι ελάτε όλοι μαζί 

με μια νέα ανάσα, μια νέα πνοή, 

να σιγουρέψουμε τον κόσμο. 

Να πάμε σ' άλλη στροφή 

σκυμμένες ψυχές στην εξαθλίωση

να σιγουρέψουμε τον κόσμο. 

Μαζεμένοι στην πλατεία φωνάζουμε όλοι 

φωνάζουμε όλοι μαζί για την εξαθλίωση 

μα αυτό μπορούμε να το αλλάξουμε 

αυτήν την Κυριακή. 

Σ' ένα κανονικό κόσμο με την ψήφο 

αν είναι δυνατή

για ένα ξεκίνημα στη ζωή

λίγο ψωμί, την υγεία, την ελευθερία 

των νέων την παιδεία κι έγινε νέα αρχή

νέα πορεία.  

Κάτω στις αυλές σε πόρτες ανοιχτές  για ελπίδες

μακρυά από την εξαθλίωση ένας λαός δυνατός

ένας λαός δυνατός, 

ένας λαός δυνατός ψηφίζει 
κι όχι...

                                  Σωτήρης Σπηλιωτης

                                                       εργο  ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΑΝΝΙΝΟΣ

ΕΛΠΙΔΑ

                                                 23/05/2014

Η νύχτα ορίζει 

τους κανόνες 

μικροί ψεύτες 

με μεγάλο λόγο

έξυπνοι κλέφτες.

Λυπάμαι που θα φύγω

και θ' αφήσω

τόσα μόρια τόσα σύρματα
να μας δένουν 

τόσες στεγνές σκέψεις

ν' απολαμβάνουν

αυτά που δεν θέλουν

να δώσουν.
Ψάχνω ένα ουράνιο τόξο

τρομάζω για το μέλλον, 

την λογική της αφαίρεσης

κουφάρια θαρρώ 

πως με μιλούν 

χωρίς τάφους.

Θα 'λεγα δεν γεννήθηκαν

κάποιοι μα πέθαναν... 

                                    Σωτήρης  Σπηλιώτης

ΤΑ ΘΕΛΩ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ-ΠΟΙΗΣΗ - POETRY ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ ΣΩΤΗΡΗΣ

ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ

                                                                         21/5/2014

Κι όμως ένα ήσυχο απόγευμα 

ήταν αυτό που σ' έκανε να φύγεις 

μακριά μου. 

Έλεγες ότι η ζωή είναι χωρίς προβλήματα

όταν δεν έχουμε να την εκβιάσουμε

με σκέψεις με λέξεις

με θέλω κι ανήσυχες κουβέντες

κι όμως βαρέθηκες κι έφυγες 

ένα απόγευμα. 

Ήταν άνοιξη ή Χειμώνας δεν θυμάμαι

καυτό καλοκαίρι με κύματα στην θάλασσα

ή ένα διχασμένο φθινοπωρινό απόγευμα  

όταν εσύ έφυγες .

Ξενύχτησα, κάπνισα τσιγάρα

και νομίζω ότι μια θάλασσα από οινόπνευμα 

μ' αρμένισε σε σκέψεις 

που δεν ήθελες ν' ακούσεις. 

Μα θέλω να βγαίνω είπες

θέλω το δροσερό κορμί μου

να νοιώσει ηδονές

θέλω την ελευθερία μου.  

Λες και όταν μ' ένιωσες κοντά σου 

για πρώτη φορά, 

όταν άγγιξες την σκέψη μου μ' αγάπη

δεν ταξίδεψες στα σύννεφα,

δεν ακούμπησες τον ουρανό,

δεν ταξιδέψαμε μαζί στο μέλλον. 

Μα τώρα μα τώρα τι φτώχεια  

μας αγκάλιασε ο χρόνος

και μας γέρασε στη σκέψη, στα θέλω 

μας σκούριασε την αγάπη

κι όλα που θα μας έδιναν χαρά. 

Έρωτας, παιδιά, οικογένεια, συγγενείς, φίλοι 

γίνανε πέτρες...

Πέτρες βαριές που μας παρέσυραν σ' ένα γκρεμό 

με πίσσα και λήθη

μ' άγονες μέρες κόλασης 

και με διαβολάκια να τρώνε τ' αύριο. 

Έτσι ένα ήσυχο απόγευμα έφυγες 

τόσο μακρυά όσο μια πληγή 

μπορεί ν' απλώσει σαν καρκίνος

κι η απόσταση θάνατος στην σκέψη.

Ένα ήσυχο απόγευμα ήταν

ίδιο μ' αυτά που ήθελες

χωρίς ευθύνες μόνο με θέλω κι όνειρα 

μα δεν ήξερες ότι για να κάνεις 

όνειρα πρέπει να κοιμάσαι ζωντανός 

κι όχι να ονειρεύεσαι νεκρός, απελπισμένος.

Γιατί εκεί τα όνειρα δεν μπορούν να ξεφύγουν

απ' τα όρια της κόλασης 

που ζουν οι δικές σου ελπίδες …

                                   Σωτήρης Σπηλιώτης

                                                            εργο   ΟΔΥΣΣΕΑΣ    ΑΝΝΙΝΟΣ

ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ

                                                                        17/05/2014


Θυμηθείτε ότι σαν λαός 
έχουμε αξιοπρέπεια 
ιστορία κι ευγένεια 
είμαστε τόσο δυνατοί 
όταν έχουμε ανθρώπους 
στην εξουσία ηγέτες
αληθινούς 
που να νοιάζονται για εμάς  
ν' ανασάνουμε
στην γη με χαμόγελο για τ' αύριο 
κι όχι για ένα μέλλον άθλιο. 
Μετά από ένα σοκ 
τρόμου απόστημα 
αυτοί όλοι ηθοποιοί 
οι τρομεροί
μας πούλησαν για μια αναπνοή 
δικό τους όχημα η εξουσία, τα λεφτά. 
ζητούσαν ψήφο 
οι ανάξιοι προδότες, οι άθλιοι 
και μας πούλησαν στη στιγμή 
την μοναδική 
σ' ένα τρόμου απόστημα 
από μια κερκόπορτα 
ένα ελληνικό νησί. 
Άλλοι γυρίζουμε μοναχοί 
σαν τρελοί κι όμηροι
φυλακισμένοι
χωρίς τύχη στη ζωή 
κι άλλοι σκουπίδια
για να φάνε μυρίζουν νηστικοί. 
Δίπλα σε κάδους το μυαλό  
μέσα σε ένα σοκ κακό
σ΄ ενός τρόμου το απόστημα 
ψηφίστε τώρα οι ζωντανοί 
για να φύγουν απ' την γη
οι αλήτες κι οι διάβολοι 
της γης μας οι καρνάβαλοι.
Ψηφίστε δώστε στην ζωή 
ένα καλοκαίρι, 
καινούρια πρόσωπα νέα αρχή. 
Μήπως σωθούνε κι αυτοί 
που είναι στο σοκ που 'χουν 
ακόμη μια αναπνοή 
τώρα είναι η ώρα 
γι' αγγέλους και παιδιά 
να κοιτούν από μακρυά 
του τρόμου το απόστημα 
να διώξουμε τα σύννεφα 
να ζήσουμε όλοι ήσυχα.
Θυμηθείτε... 
                                      Σωτήρης  Σπηλιώτης

                                                             εργο  ΟΔΥΣΣΕΑΣ  ΑΝΝΙΝΟΣ

ΕΡΩΤΑΣ

                                                                         16/5/2014

Αέρας καυτός

πάνω στο σώμα  σου
η φλογισμένη μου σκέψη 

φωτιά να θερίσω τον πόθο

που καίει εκεί μέσα. 

Το πάθος μαγικά 

να κρυφτεί απ' την νύχτα

σαν αγέννητο παιδί 

στην αγκαλιά σου.

Τα χέρια μου να σημαδέψουν 

το κορμί σου

στα σεντόνια της αυγής.

Τα νύχια μου να σκίσουν

την σάρκα σου
την τόσο παθιασμένη. 

                                       Σωτήρης Σπηλιώτης

ΣΙΦΝΟΣ

                                                                        14/05/2014

Σήμερα το βράδυ

το φεγγάρι

κόβει βόλτες 

πάνω στον ουρανό

απ' το βαθύ 

πάει στον Άδη

κι από εκεί 

ως τον πλατύ γιαλό.

Σήμερα ζηλεύει το φεγγάρι

τ' άσπρα κάστρα 

και τις εκκλησίες 

της Σίφνου 

τiς χρυσές τις παραλίες 

και τις γυναίκες 

που σαν νεράϊδες

ξαπλώνουν στις απέραντες

αμμουδιές.

Σήμερα ζηλεύει το φεγγάρι

αυτά τα χέρια τ' αντρικά 

που πλάθουν για την Σίφνο 

τα τσικάλια κι άλλα πολλά 

όμορφα αναμνηστικά.

Πάρτε το φεγγάρι μες στα χέρια

πλαστέ με τον όμορφο πηλό

κι άλλα πολλά αστέρια 

πάνω απ´ της Σίφνου 

τον ουρανό τον βραδινό ερωτικό.

Να 'χουν όλα τα όνειρα μας

αστραφτερά φεγγάρια 

από τις αναμνήσεις τους εδώ

απ' τα ερωτικά κρυφά μυστικά μας

στη Σίφνο ξεχασμένα  μαγικά

μια πανσέληνος, μια ανάσα  

ένας έρωτας, μες το Αιγαίο. 

                                  Σωτήρης   Σπηλιώτης

                                                        εργο       ΦΩΤΕΙΝΗ   ΠΑΠΠΑ

ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ ΣΤΟ ΝΗΣΙ

                                                                                    12/5/2014

Ένα λεπτό μου είπες πέρασε ένα λεπτό

σε κοίταξα και χαμογέλαγες

προσπάθησα να καταλάβω 

μετρούσες τα δευτερόλεπτα
απέναντι από το ρολόϊ στο καμπαναριό

εκεί είπα θα σε βρω 

εχθές πάνω στα σκαλιά 

στην παλιά την εκκλησία
από κάτω το πανηγύρι του γάμου συνέχιζε 

όσο ο γαμπρός χόρευε

τις ανύπαντρες του χωριού. 

Στην πλατεία γύριζε ο κόσμος...

Εκεί πάνω σε φίλησα άνοιξα το στήθος

και με πάθος χάϊδευα το κορμί σου

χόρευε η ζωή

άγνωστη του καραβιού. 

Είμαι από την Άνδρο και σε θέλω

είπες, καθώς έσφιγγα τα χείλη... 

Μπες μέσα μου μην μας προλάβουν οι άλλοι 

μην μας δουν, κάτω έχει φώτα. 

Εδώ είναι σκοτεινά στην πόρτα

αυτή την ώρα που τα γιασεμιά 

ανθίζουν τον Αύγουστο, ευωδιάζοντας

με τους αγγέλους στις αυλές των σπιτιών. 

Ωωωω τι έρωτας!!!
Ένα λεπτό, ένας αιώνας θα 'λεγα 

ενωμένα δυο κορμιά 

έλα στο νησί για πάντα καρδιά.

Κάτω στην βόλτα το φεγγάρι μας αγκαλιάζει 

ανάμεσα στα φώτα της Σκύρου,

εκεί μαζί βρήκαμε την γυναίκα του φίλου, 

που ήσασταν ρώτησε. 

Με κοίταξες, πάλι στα μάτια ένα λεπτό

εγώ σε γνώρισα πρώτη μέσα στον άνεμο

και θα σε περιμένω κάτω στα μαγαζιά 

όλο το βράδυ στην πανσέληνο.

Τα δικά μου γλυκά είναι έτοιμα 

για 'σένα

ξεχνά την μικρή τον έρωτα 

του μεθυσιού το βλέμμα
έλα να με βρεις στη παραλία σ' ένα λεπτό 

μου 'πες κι έφυγες και 'σύ

ένα βράδυ μαγικό 

που ο μύλος άλεθε τ' αλεύρι στον μύλο
δίπλα απ' την χώρα στην πανσέληνο 

εγώ παραπατούσα

καθώς σκεφτόμουν τις γυναίκες 

στο μέλλον μες στης νύχτας το λεπτό 

μα και στο παρελθόν

τις γυναίκες πάνω στα βράχια 

της ελπίδας...
                            
                                    Σωτήτης    Σπηλιώτης

                                                                εργο    ΦΩΤΕΙΝΗ ΠΑΠΠΑ 

ΗΛΙΚΙΑ

                                                               10/5/2014

Αγαπημένη μου 

απλά ποτέ δεν μετράω 

τις στάλες της βροχής,

τα δάκρυα  

το πέρασμα του χρόνου,

τα χρόνια, τα δευτερόλεπτα 

κι η άνοιξη

μάλλον έχει κάνει 

μια φωλιά μέσα μου.

Έτσι υπάρχει 

ένα κόκκινο κι ένα πράσινο

άνοιξη, καλοκαίρι,

άνοιξη, καλοκαίρι. 

Μάλλον όπως αναπνέουν 

οι άγγελοι στον παράδεισο 

αναπνοή, μόνο αναπνοή

οπότε τα χρόνια μπροστά μου 

φαντάζουν αιώνες 

κι αυτά που αφήνω πίσω

δευτερόλεπτα στιγμές.

Καταλαβαίνεις πόσο 

νέος είμαι ...

                                  Σωτήρης  Σπηλιώτης

                                      

ΓΕΝΝΗΣΗ

                                                                 9/5/2014

Για να κάνεις αυτή την ζωή

για να 'χεις αυτή την δύναμη,

έχεις πληρώσει ακριβό εισιτήριο.

Ακριβώς είναι δύναμη ζωής

τρόπος σκέψης

είναι το μονοπάτι το δικό μου,
το δικό σου που δεν αλλάζει.

Είναι ακριβό, μοναχικό με πόνο

εάν αλλάξεις λίγο εάν συμβιβαστείς

εάν σκεφτείς έστω

ότι δεν είσαι αυτός δεν θα τα καταφέρεις.

Δεν θα είσαι αυτός που ξεκίνησε

όταν η ζωή σ' άφηνε

να πλάσεις το μέλλον

και τότε απέτυχες …

                                   Σωτήρης  Σπηλιώτης

                                                              εργο ANGELA

ΣΥΝΝΕΦΑ

                                                                        7/5/2014        

Βλέπω κάτι σύννεφα 

απέναντι που ταξιδεύουν...

Έρχονται λες ή φεύγουν; 

Βλέπω κάτι σύννεφα μαύρα 

αγκαλιάζουν τον απέναντι λόφο,

σαν να θέλουν  να τον κατακτήσουν...

Είσαι εκεί, μεθυσμένη ακόμη 

παραδομένη στης θλίψης τα λόγια...

Αντίο, δεν μπορώ, χάρηκα, 

θα σε θυμάμαι

ή άφησες τα ψέμματα 

να κυλήσουν εκεί  σ’ ένα γκρεμό αληθινό!  

Πόσο σε σκέφτομαι... 

Θέλω ν’ ανοίξω την πόρτα 

 και να πετάξω εκεί δίπλα κοντά σου,

μα τα διπλωμένα παραθυρόφυλλα 

χτυπάνε θυμωμένα ακόμη απ’ τον αέρα 

και με φοβίζουν.

Σαν την ψυχή σου χτυπάνε 

την θυμωμένη, την πληγωμένη 

κι ακούγονται 

από μακρυά στον Άδη 

και στον ξεχασμένο παράδεισο. 

Σου στέλνω την σκέψη μου, 

πόσο δυνατή  να 'ναι 

να σε κρατήσει εδώ κάτω μαζί μας

κάτω απ’ αυτά τα μαύρα σύννεφα, 

γιατί ποιος ξέρει; 

Αύριο ίσως να φύγουν...

                                                    Σωτήρης    Σπηλιώτης

                                          εργο      ANGELA

ΒΡΕΧΕΙ

       6/5/2014
Βρέχει

Δεν έχεις που να πας 

ψάχνεις το φίλο 

σ’ εμένα τηλεφωνάς,

δεν έχεις μονάδες στο κινητό 

σου μιλώ, δεν απαντάς...

Καταλαβαίνω και σε παίρνω...

Κλαις... 

Μου λες... 

Κάθεσαι σ’ ένα πεζοδρόμιο 

με την ομπρέλα ανοιχτή, 

μα το δικό σου το κορμί 

έχει πόθο ν’ ερωτευτεί!

Κλαις...

Μου λες...

Φταίω...
Η βροχή  που πέφτει

έχει τόσο λάσπη 

που αλλάζει χρώματα στη γη, 

αλλάζει και τη δική σου τη ψυχή

θέλεις να τον διώξεις! 

Κλαις...

Μου λες...

Να...
Τα καυτά δάκρυα από φωτιά 

για τη δική του τη μορφή, 

ο έρωτας του είναι αξεπέραστος 
κι εσύ με την δική σου λάσπη 
την βροχή μια τέτοια μέρα! 

Κλαις... 

Μου λες...

Ψέμματα...
Ότι είναι τέρας δεν σ’ αγαπάει, 
το κορμί σ΄ αγκαλιάζει μ’ ορμή 

όταν μόνο θέλει έρωτα 
από 'σένα δηλαδή 

και ‘σύ λες όχι, 

για να υποφέρει όταν θέλει

μέσα σου να μπει!!!

Κλαις... 

Μου λες...

Και βρέχει... 

Στο τηλέφωνο μιλάς 

έμενανε δε με κοιτάς, 

που ξέρω. 

Βρέχει...
Κλαις κι αγαπάς...

Κλείσε μου λες, 

με παίρνει!
Και χαμογελάς... 

Κλείνεις την ομπρέλα και τρέχεις

στο δωμάτιο να τον βρεις, 

στην αγκαλιά του να παραδοθείς

να σ´ αγκαλιάσει και να πεις: 

Κανε μου έρωτα, πάρε με!!!

Εκεί, τα δάκρυα, η φωτιά 

να γίνουνε γυμνά κορμιά 

τα χέρια τόσο απαλά
χάδια ν’ απλώνουν ! 

Εκει, μέσα σου να δεχθείς,

το πάθος μιας ακόμα βροχής. 
Έξω βρέχει λάσπη

και ‘σύ δεν έχεις που να πας, 

γιατί ‘ σαι μαζί του εξαντλημένη 
απ’ την βροχή που ξέπλυνε 
απάνω σου την ορμή!!!  

Βρέχει σταγόνες, που σου λεν’ 

κοιμήσου και καθώς κλείνεις τα μάτια 

χαμογελάς... 

                                   Σωτήρης    Σπηλιώτης

                                                        εργο  ΕΥΑ ΚΟΥΣΤΕΡΗ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ

ΕΙΣΑΙ ΤΟΣΟ ΟΜΟΡΦΗ

               3/5/2014

ΕΙΣΑΙ ΤΟΣΟ ΟΜΟΡΦΗ

Είσαι τόσο όμορφη,

είναι σαν την άνοιξη 

τα μάτια σου

χίλια άστρα,

και η μορφή σου

τόση θλίψη τόση γοητεία 

τόση δυναμη.

Τόσα χρόνια πολλά, 

όση χαρά όση ευτυχία 

τόσα αγγελικά φτερά, 

και τόσες νεράιδες 

να σε χαρίσουν αυτά τα απλά 

τα καθημερινά, 

στολίδια του έρωτα

της αγάπης.

Θέλω να  μαι μαζί σου 

για όλες τις γιορτές σου, 

και να πάρω ότι μου χαρίσεις 

πόνο η χαρά θλίψη η ευτυχία, 

αρκεί να είναι από εσένα. 

Είσαι τόσο όμορφη...

                            Σωτήρης   Σπηλιώτης

                                               εργο    ΛΕΝΑ SANDGREN  ΠΟΤΑΜΙΑΝΟΥ

ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΩ

                                                  2/5/2014

Εσύ κοιτάζεις τώρα τον ορίζοντα 

λες και θα καταφέρεις 

να φέρεις κοντά αυτά που ξέχασες, 

αυτά που δεν σου έμαθαν ποτέ. 

Αυτά που δεν θέλησες να ακουμπήσεις 

όταν ήταν η εποχή της αλήθειας 

έτσι  ονειρεύτηκες απλά ψέματα

και δεν κατάφερες να δεις τα δύσκολα.   

Τόσο απλά, ναι τόσο απλά 

θυσιάστηκες λέγοντας ψέματα 

προσπαθείς να γίνεις μητέρα  

να βάλεις όρους

να δημιουργήσεις κανόνες

μέσα σε μια ανοησία. 

Ενώ είσαι  πολυσχιδείς ανίκανη  

καθώς δεν μπορείς να φροντίσεις

ούτε τον εαυτό σου. 

Πόσο λυπάμαι που συνέτριψα 

την λογική μου προσπαθώντας  

να σ' ανεχθώ μέσα σ' ένα χώρο

που αναπνέαμε μαζί

διαφορετικό οξυγόνο.
         
                                     Σωτήρης   Σπηλιώτης

                                                              εργο ΛΕΝΑ SANDGREN ΠΟΤΑΜΙΑΝΟΥ