ΒΡΕΧΕΙ

       6/5/2014
Βρέχει

Δεν έχεις που να πας 

ψάχνεις το φίλο 

σ’ εμένα τηλεφωνάς,

δεν έχεις μονάδες στο κινητό 

σου μιλώ, δεν απαντάς...

Καταλαβαίνω και σε παίρνω...

Κλαις... 

Μου λες... 

Κάθεσαι σ’ ένα πεζοδρόμιο 

με την ομπρέλα ανοιχτή, 

μα το δικό σου το κορμί 

έχει πόθο ν’ ερωτευτεί!

Κλαις...

Μου λες...

Φταίω...
Η βροχή  που πέφτει

έχει τόσο λάσπη 

που αλλάζει χρώματα στη γη, 

αλλάζει και τη δική σου τη ψυχή

θέλεις να τον διώξεις! 

Κλαις...

Μου λες...

Να...
Τα καυτά δάκρυα από φωτιά 

για τη δική του τη μορφή, 

ο έρωτας του είναι αξεπέραστος 
κι εσύ με την δική σου λάσπη 
την βροχή μια τέτοια μέρα! 

Κλαις... 

Μου λες...

Ψέμματα...
Ότι είναι τέρας δεν σ’ αγαπάει, 
το κορμί σ΄ αγκαλιάζει μ’ ορμή 

όταν μόνο θέλει έρωτα 
από 'σένα δηλαδή 

και ‘σύ λες όχι, 

για να υποφέρει όταν θέλει

μέσα σου να μπει!!!

Κλαις... 

Μου λες...

Και βρέχει... 

Στο τηλέφωνο μιλάς 

έμενανε δε με κοιτάς, 

που ξέρω. 

Βρέχει...
Κλαις κι αγαπάς...

Κλείσε μου λες, 

με παίρνει!
Και χαμογελάς... 

Κλείνεις την ομπρέλα και τρέχεις

στο δωμάτιο να τον βρεις, 

στην αγκαλιά του να παραδοθείς

να σ´ αγκαλιάσει και να πεις: 

Κανε μου έρωτα, πάρε με!!!

Εκεί, τα δάκρυα, η φωτιά 

να γίνουνε γυμνά κορμιά 

τα χέρια τόσο απαλά
χάδια ν’ απλώνουν ! 

Εκει, μέσα σου να δεχθείς,

το πάθος μιας ακόμα βροχής. 
Έξω βρέχει λάσπη

και ‘σύ δεν έχεις που να πας, 

γιατί ‘ σαι μαζί του εξαντλημένη 
απ’ την βροχή που ξέπλυνε 
απάνω σου την ορμή!!!  

Βρέχει σταγόνες, που σου λεν’ 

κοιμήσου και καθώς κλείνεις τα μάτια 

χαμογελάς... 

                                   Σωτήρης    Σπηλιώτης

                                                        εργο  ΕΥΑ ΚΟΥΣΤΕΡΗ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ