21/5/2014
ήταν αυτό που σ' έκανε να φύγεις
μακριά μου.
Έλεγες ότι η ζωή είναι χωρίς προβλήματα
όταν δεν έχουμε να την εκβιάσουμε
με σκέψεις με λέξεις
με θέλω κι ανήσυχες κουβέντες
κι όμως βαρέθηκες κι έφυγες
ένα απόγευμα.
Ήταν άνοιξη ή Χειμώνας δεν θυμάμαι
καυτό καλοκαίρι με κύματα στην θάλασσα
ή ένα διχασμένο φθινοπωρινό απόγευμα
όταν εσύ έφυγες .
Ξενύχτησα, κάπνισα τσιγάρα
και νομίζω ότι μια θάλασσα από οινόπνευμα
μ' αρμένισε σε σκέψεις
που δεν ήθελες ν' ακούσεις.
Μα θέλω να βγαίνω είπες
θέλω το δροσερό κορμί μου
να νοιώσει ηδονές
θέλω την ελευθερία μου.
Λες και όταν μ' ένιωσες κοντά σου
για πρώτη φορά,
όταν άγγιξες την σκέψη μου μ' αγάπη
δεν ταξίδεψες στα σύννεφα,
δεν ακούμπησες τον ουρανό,
δεν ταξιδέψαμε μαζί στο μέλλον.
Μα τώρα μα τώρα τι φτώχεια
μας αγκάλιασε ο χρόνος
και μας γέρασε στη σκέψη, στα θέλω
μας σκούριασε την αγάπη
κι όλα που θα μας έδιναν χαρά.
Έρωτας, παιδιά, οικογένεια, συγγενείς, φίλοι
γίνανε πέτρες...
Πέτρες βαριές που μας παρέσυραν σ' ένα γκρεμό
με πίσσα και λήθη
μ' άγονες μέρες κόλασης
και με διαβολάκια να τρώνε τ' αύριο.
Έτσι ένα ήσυχο απόγευμα έφυγες
τόσο μακρυά όσο μια πληγή
μπορεί ν' απλώσει σαν καρκίνος
κι η απόσταση θάνατος στην σκέψη.
Ένα ήσυχο απόγευμα ήταν
ίδιο μ' αυτά που ήθελες
χωρίς ευθύνες μόνο με θέλω κι όνειρα
μα δεν ήξερες ότι για να κάνεις
όνειρα πρέπει να κοιμάσαι ζωντανός
κι όχι να ονειρεύεσαι νεκρός, απελπισμένος.
Γιατί εκεί τα όνειρα δεν μπορούν να ξεφύγουν
απ' τα όρια της κόλασης
που ζουν οι δικές σου ελπίδες …
Σωτήρης Σπηλιώτης
εργο ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΑΝΝΙΝΟΣ
Σωτήρης Σπηλιώτης
εργο ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΑΝΝΙΝΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου