21/7/2014
δροσίζει το κορμί καμίνι
η θλίψη των περασμένων
όταν σκέφτομαι την ζωή μας.
Πόσα καλοκαίρια θα λείπεται
πόσα απογευματινά ταξίδια
θα βλέπω ηλιοβασιλέματα πόνου
βράδια χωρίς αστέρια;
Η πικραμένη πανσέληνος
δεν θα χαμογελά μόνο θα φωτίζει
τους σκοτεινούς
δρόμους τους μαγικούς,
αυτούς που σας πήραν.
Ευτυχώς μέσα στο καμίνι
της ψυχής μου φυσάει
τ' απογευματινά του Ιούλη
πίσω από τις σιδερένιες πόρτες
με τις καλαμιές
ο αέρας σκουπίζει την θλίψη
κι αφήνει μια ακόμη αναπνοή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου