ΤΟ ΣΩΜΑ

                                                                             16/10/2014

Τις περισσότερες φορές που σου μιλάω

νιώθω τα σύρματα καυτά  

να με τυλίγουν κι  

αν είναι έρωτας ρωτάω

την καρδιά ή μια θλίψη που ματώνει

ευγενικά ψυχή και σώμα κάθε φορά.

Χαμογελαστά μάτια, αγγελικά 
πλασμένα ή αναρχικά,

χέρια σαν άρωμα της νύχτας ξωτικά

μαγικά χάδια να μοιράζουν κρυφά 

κι όλα αυτά είναι τα δικά σου

για 'μένα μακρινά άγνωστα μυστικά.

Κάνουν να νιώθω ένα έρωτα χαζό 

είναι πολλά χαμόγελα ερωτευμένα, 

είναι μπερδέματα που σφίγγουν το μυαλό 

δεν είναι άνοιξη ούτε καλοκαίρι 

μα είναι όλα μαγεμένα .

Ζούμε σ' ένα φθινόπωρο που μοιάζει

να 'ναι καυτό, μου μιλάς 

λες ότι σε παρασύρει

πότε η δουλειά 

και πότε μια συμφορά 

ίσως και μια σκέψη 

για κάτι αλλοτινό. 

Κάτι που χάιδευε ενός πόθου σου καρπό

που να σου 'λέγαν αστέρι μου μικρο

έχεις πολλά τώρα να κάνεις σ' άλλα μέρη

εκτός των άλλων έχεις όμορφα παιδιά 

έναν άνδρα που ορκίζεσαι 

ότι μέχρι να πεθάνεις 

θ' αναπνέεις δίπλα του θα σ' έχει αγκαλιά .

Μα κάποιες άλλες μαγικές μικρές εικόνες 

κάποια ραγίσματα στο σώμα στο μυαλό 

ξεφεύγουν λάμψεις από αγωνία κι ευτυχία 

για κάτι που ίσως δεν μπορώ να δω.

Νιώθω και 'γώ ανατριχίλα είναι η δημιουργία

είναι ένα πάθος, ένα κάλεσμα γλυκό,

είναι ένα πέταγμα απ' αυτά της σκέψης που ξέρεις 

έρωτα μόνο βλέπω εγώ 

ανεμοψιθυρίσματα γλυκά, ανέμου σκέψεις  

ανατριχίλα ίσως πόθο άσβεστο, φλογερό
είδα και ένοιωσα κάποια αμέτρητη στιγμή 

απ' αυτές που σαν χιλιάδες μικρές σταγόνες 

μας πλημμυρίζουν κάποτε μέσα στο κορμί. 

Τότε δεν ξέρουμε τι είναι ίσως μαγεία 

ίσως πάθος δυνατό 

ίσως μια ακόμη λειτουργία 

ενός κορμιού που δεν νικάει το καιρό .
Αλλάζει το αίμα μέσα σου το χρώμα 

κι έρωτας με τόξα, βέλη ρίχνει στην καρδιά

για μια ζωγράφο που μπορεί ν' αναπνέει

με κάποιον άλλο ερωτικά ακόμα

μα κάποιον άλλο ν' αγαπά
παθιασμένα κρυφά το σώμα.

                                 ΠΟΙΗΤΗΣ   Σωτήρης   Σπηλιώτης
                                  ΖΩΓΡΑΦΟΣ   ΜΑΡΙΑ ΓΚΕΡΤΣΟΥ