28/10/2014
ερωτευμένος
νιώθεις σαν χαμένος κρυμμένος
από τα ίδια που πονάς, που θέλεις .
Μετράς τις ανάσες
σαν ν' αγοράζεις ναρκωτικό
και χάνεσαι σε μια μέθη
του κορμιού, του μυαλού,
είσαι σε μια θάλασσα συναισθημάτων
που σε πνίγει.
Παίρνεις κοφτές γρήγορες ανάσες
ίσα να μην πονάει η καρδιά
και τις μετράς μια, δυο
μια, δυο, κοφτές ανάσες,
σαν να μετράς την θεϊκή αγάπη.
Την αγαπώ, μ' αγαπά
την αγαπώ, μ' αγαπά
την αγαπώ, μ' αγαπά
και πάλι το ίδιο
μέχρι να ξεθολώσει το μυαλό
μέχρι να ξεθολώσει το μυαλό
μέχρι τα όνειρα να γίνουν
μια πραγματικότητα κι οι σκέψεις
να ξεφύγουν απ' την φαντασία .
Μέχρι τα χέρια ν' ακουμπήσουν δειλά
το σώμα, τα δάχτυλα να καλπάσουν
πρώτα παντού
οι παλάμες να ανέβουν θεϊκά
στα όρια, στα δικά σου στήθη
και μετά έντονα να χαράξουν
κάθε πεδιάδα του κορμιού
να οργώσουν και να σπείρουν
μέσα σου τον πόθο
και ν' αφήσουν μετά το πάθος
να πλημμυρίσει τον αέρα
μέχρι που οι ανάσες να 'γίνουν
δυνατές μεγάλες πόνος κραυγές
ηδονής κι απόγνωσης
τότε ναι τότε...
Αν κοιτάξεις στα μάτια και πεις σ' αγαπώ
τότε να ξέρεις
η αγάπη είναι δική σου
τότε να ξέρεις, ζεις τον έρωτα.
Σωτήρης Σπηλιώτης
Σωτήρης Σπηλιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου